“Als je een man bent, zoals ik, dan is het natuurlijk niks. Maar voor een vrouw is het echt een prima autootje”. Geamuseerd knik ik naar de jongen van een jaar of twintig die me de opel corsa van zijn vriendin staat aan te prijzen. Heb ik even geluk dat ik een vrouw ben… Ik maak een korte testrit, gluur onder de motorkap, peil de olie en trap een paar keer tegen de banden. Tsja, wat moet ik ervan vinden? Hij doet het, en ik heb geen reden om aan te nemen dat hij het binnen 1500 kilometer begeeft. Even later hebben we een deal en is de opel van mij. “Fijne vakantie in Griekenland!”, wenst de jongen me bij het wegrijden toe.
Vakantie in Griekenland, het klinkt héérlijk. Een hele maand ben ik in Nederland voor verjaardagen en andere feestelijkheden, familiebezoek en zeer gemiste gesprekken en wandelingen met vrienden. Dat is in de eerste plaats natuurlijk fijn en gezellig en ik heb niet voor niets zoveel tijd in Nederland uitgetrokken. Met mijn vader trek ik erop uit om duindoorns en rozebottels te plukken om sap en jam van te maken. Ik ga een paar dagen op bezoek bij mijn broer in Frankfurt en praat bij met oude klasgenoten tijdens de reünie van mijn middelbare school, die 175 jaar bestaat. En ik vier voor het eerst in jaren de verjaardag van Sint Nicolaas (beschermheilige van zeelui!), die me een heerlijk warme muts cadeau doet.
Winterdip
Maar de Nederlandse winter laat zich van zijn meest stereotype kant zien: grijs, nat, kil en donker. Zelfs als de vermeende zon op haar hoogst staat lijkt het alsof het vier uur ’s middags is. Na drie weken grijzigheid merk ik dat lang vergeten doemgedachten me beginnen te besluipen. Dat die hele refit van Ataraxía me nooit alleen gaat lukken. Dat ik mijn verantwoordelijkheden ontloop door op een boot in Griekenland te willen wonen. Dat ook déze manier van leven uiteindelijk uitmondt in leegte en verveling. “Niet luisteren”, zeg ik tegen mezelf, “Eerst de zon zien”. Ooit deed ik mee aan een pilot voor daglichttherapie. Sindsdien weet ik dat mijn gemoedstoestand als een kameleon meekleurt met de hemel.
Mijn opel blijkt gelukkig kuren te hebben, waardoor ik die laatste grijze dagen wat om handen heb. De waterpomp moet worden vervangen, en de garage rekent me daar een bedrag voor dat hoger is dan de aanschafprijs van de auto. Dus duik ik op youtube een aantal instructievideo’s op, plunder het gereedschapshok van mijn ouders en ga aan de slag. Maar wat op de video een klusje van 20 minuten is, duurt in mijn praktijk twee volle dagen. En daarna blijkt het nóg niet goed te zijn. Twee keer moet het over, maar tenslotte is driemaal scheepsrecht. Voor de zekerheid sluit ik toch maar een kortlopende wegenwachtdekking af. Het is de enige manier om zeker te weten dat de auto de lange rit probleemloos doorstaat.
1600 kilometers rijden en 24 uur op de veerpont later spatten grote plassen water op als ik de hobbelige zandweg naar de werf in Nidri oprijd. De achterbank is neergeklapt en de auto leunt zwaar op zijn vering, onder het gewicht van nieuwe accu’s, zonnepanelen, bootraad, een tweedehands boordtoilet, een gaskomfoor, interieurstoffen, bootlak en dertien kilo goeie kaas. Vooral dat laatste is in Nederland nu eenmaal makkelijker te krijgen dan in Griekenland, en een koerier betalen om het hele spul naar de andere kant van Europa te laten rijden zou me waarschijnlijk meer kosten dan de auto zelf. Bovendien is een auto wel zo handig bij de refit van een boot: even op en neer voor een nieuwe tube sikaflex, een ritje naar de specialist voor een onderdeel van mijn antieke waterpomp, enzovoorts enzoverder.
Aan de slag
De dag begint wat aarzelend, met een waterig zonnetje achter een pluk sluierbewolking. Maar tegen de middag klaart het op, stijgt de temperatuur en -jawel!- stijgt de moed me vanuit de schoenen weer omhoog. Ik begin met het uitschrijven van een nieuwe klussenlijst, gesorteerd naar ‘binnen’ en ‘buiten’. Daarna probeer ik een logische volgorde te bepalen: het schilderwerk binnen moet gebeuren vóór de nieuwe bekleding, het trekken van nieuwe elektra weer vóór het schilderwerk. Maar als ik een kwartier later al vijf pagina’s heb volgeklad met pijlen en lijstjes en prioriterende getallen, geef ik het op: ik begin wel gewoon ergens, het moet uiteindelijk toch allemaal een keer gebeuren.
Ik besluit te beginnen bij de klus die me de meeste zorgen baart: het motorruim. Onder de schroefaskoker is het staal gaan roesten, omdat er permanent wat water blijft staan. Ik kan de plek alleen inspecteren als ik een paar dagen niet te veel eet, de motor half demonteer en me dan tussen motor en motorluik heen naar binnen wurm. En dan alleen als er iemand anders in de buurt is om me aan mijn voeten weer naar buiten te trekken. Het is niet echt een ideale manier om te werken, dus besluit ik het anders aan te pakken. De bakskist aan bakboord gaat leeg, de vloerplaat gaat naar buiten en de watertank, die onder de bakskist is opgehangen, haal ik eruit. Die is toch toe aan een schoonmaakbeurt.
Elektra-drama
Nu kan ik vanuit de bakskist makkelijk bij de schroefaskoker. Ik demonteer de schroef, de schroefas en de schroefaskoker: heb ik ook meteen gezien hoe dat in elkaar steekt. De roestpuist die tevoorschijn komt ga ik te lijf met een beitel, maar het gat in de romp waar ik voor vreesde blijkt gelukkig niet te bestaan.
Nu ik toch in het motorruim zit, werp ik een blik op de bedrading, die vanaf het bedieningspaneel door de motorruimte aan stuurboord loopt. Ik had eerder al vastgesteld dat een en ander toe is aan vervanging: na zo’n 35 jaar is de mantel van de kabels op een aantal plekken verdroogd en verpulverd, zodat het koperdraad me tegemoet glanst. Niet echt mijn idee van een veilige elektrische installatie. Bovendien heeft de vorige eigenaar in al die jaren enthousiast circuitjes aangelegd waarvan me de logica totaal ontgaat. Mijn handen jeuken om het hele elektrische systeem integraal uit de boot te slopen, om het weer vanaf 0 op te bouwen. Dus nu ik hier toch zit…
Om goed bij de bedrading te kunnen wurm ik mezelf ruggelings tussen de motor en het plafond, terwijl ik mijn benen zorgvuldig onder de bakskist poog te proppen. Dat lukt, maar alleen als ik als een volleerd yogi al mijn aandacht focus op het ontspannen van mijn spieren in deze toch wat ongemakkelijker houding. En dat terwijl ik die aandacht nu juist nodig heb om de kluwen dikke zwarte kabels te ontwarren! Er is maar één conclusie: de motor moet eruit.
Heavy lifting
“Denk je dat het ingewikkeld is om mijn motor eruit te halen?”, vraag ik aan mijn werfvriend Marco. “Ingewikkeld? Hoe bedoel je? Heel makkelijk!” Tien minuten later staat hij bovenaan mijn ladder met een takel, een hijsband en een stapeltje hout. De takel gaat aan een balk boven de kajuitingang, de hijsband gaat achter het motorblok, ik prop mezelf in het ruim om de elektra en de vloerplaten los te schroeven en Marco demonteert de leidingen van het water en de diesel. Het is millimeterwerk, maar de motor past precíes door het motorluik en omdat mijn bescheiden tien PK ééncilinder ook heel bescheiden van omvang is, past hij onder de tafel in de kajuit zonder al te veel in de weg te staan. Fantastisch: nu kan ik makkelijk bij het hele motorruim én bij de elektra. Een uitgelezen kans om ook meteen het ruim opnieuw te schilderen. Als ik het nu niet doe komt het er niet van, en daar krijg ik later spijt van.
Down the rabbit hole
Zo wordt zoals gewoonlijk de klussenlijst elke dag een stukje langer, omdat iedere klus ontaardt in minstens vijf andere, gerelateerde klussen. ‘Roestplekjes spiegel behandelen’ wordt ‘spiegel kaalhalen’, ‘aanstippen’ wordt ‘overschilderen’, ‘nalopen’ wordt ‘vervangen’ en ‘aanpassen’ wordt ‘volledig reviseren’. Aan boord wordt het iedere dag een grotere bende: de plafondplaten liggen op het voordek, de vloerplaten op het achterdek, de kombuis staat vol bekertjes epoxy en ’s avonds slaap ik in innige omhelzing met een groeiende stapel losgeschroefd houtwerk. Mijn verlichting is een bouwlamp, koken doe ik op een éénpitter van campinggaz en het water komt uit een jerrycan, want de watertank kan ik pas terugplaatsen als ik klaar ben met het ruim. Gelukkig mag ik regelmatig aanschuiven bij Marco, die als geen ander weet hoe het is om op een klusboot te wonen en die me met liefde zijn hele repertoire aan pasta’s voorschotelt. We zijn de laatsten der Mohikanen: de rest van de werf is volledig verlaten, want iedereen is voor de winter of voor kerst naar huis.
Thuisje, bootje, ....
Hoewel, volledig verlaten… Iedere ochtend kijken zeven paar ogen me van onderaan mijn ladder hoopvol aan. Zodra ik mijn voet op de grond zet beginnen zeven kelen unisono naar me te zingen. Altijd hetzelfde liedje: “Heb je kaas? Heb je worst? Heb je brokjes? Heb je blikvoer?” De werfpoes heeft een nestje van 4 gestreepte kittens gekregen, terwijl twee broertjes van haar vorige lichting nog steeds bij haar rondhangen. Geen wonder dat ze altijd wat sikkeneurig is en zich regelmatig aan de drukte onttrekt door mijn ladder op te klimmen. Ze is welkom wat mij betreft en het
duurt niet lang voordat ‘kattenvoer’ standaard op mijn boodschappenlijstje staat.
Dat voeren doe ik stiekem, want de eigenaren van de werf balen er stevig van dat de hele populatie katten het grind op de werf als een uitgestrekte kattenbak gebruikt. Een kat die niet eet kakt minder, vandaar dat dat voeren eigenlijk niet mag. Maar een kat die niet eet gaat ook dood, dus voer ik stiekem tóch. Een grote bak met droogvoer staat verdekt opgesteld tussen de potten verf en in de uren dat er niemand is schud ik de inhoud van een blik kattenvoer uit op een oud stuk spaanplaat. Daarbij wordt steevast gegromd, gekrabd en gebeten, maar daarna heb ik zeven tevreden katten onder mijn boot zitten. Als dát geen gelukt brengt…
Overigens denk ik wel dat de mannen van de werf een vermoeden hebben van mijn wangedrag, want als ik ’s middags van mijn ladder klim stuiven uit alle hoeken en gaten van de werf hongerige en hoopvolle katten tevoorschijn, die me achtervolgen alsof ik de kattenvanger van Hamelen ben. Bij Marco doen ze trouwens hetzelfde, is me opgevallen. Die stiekemerd voert dus iederéén op de werf!
Wat ben je toch een topper Anne. Met veel plezier weer gelezen en zo leuk dat ik je in je Nederlandse vakantie even heb gezien😁 Ik wens je veel succes in 2023 en in die stralende ☀️ komt het zeker goed😘Fenna
Leuk stuk weer!
Geweldig, heel veel succes en een mooi nieuwjaar met jouw “nieuwe” boot
Wat onwijs leuk geschreven weer, wat een gave. En hoe je alles aanpakt!
Zelf zie je het mogelijk niet zo, maar je onderneming is bewonderenswaardig.
Hey Anne,
Mooi bericht weer, goed geschreven, net als we erbij zijn.
Een mooi begin van een heel avontuur is het aan het worden.
Hou vol, ook tijdens de dipjes !!
Fijne jaarwisseling
Hallo Anne,
Je bent goed bezig. Je conclusie al datgene te doen zodat je er later geen spijt van krijgt is meer als juist. Wel jammer dat je niet voor je vertrek uit Nederland hebt laten weten dat je een goederen transport had georganiseerd. Ik heb ondermeer een niet grbruikte oven ( Plastimo Neptune 2000) in de schuur staan die jij zondermeer had mogen meenemen! Wil je deze alsnog hebben om mee te nemen in je eerstvolgende bezoek, dan laat maar horen.
Prachtig geschreven en veel succes met je klusboot. Groetjes van de Coco crew
Wat schrijf je toch fantastisch leuk. En wat een werk joh! Superstoer dit!! Ik kan haast niet wachten jou en Ataraxia te ontmoeten. Succes en alvast een prachtig zeiljaar toegewenst!
Heerlijk, via de flessenpost mee te mogen leven met jouw avonturen. Ik geniet met volle teugen van je schrijven! Keep up the good work! 😘
Ik ben ook oorspronkelijk noorderling vandaar dat ik mij op je blog meld: hoed af voor je doorzettingsvermogen, bloed, zweet en tranen ipv van veilige Groningen en het waarschijnlijk tamelijk harde maar intensieve leven wat je zo voert. Niet slecht:)
Wat heb je dat enorm leuk geschreven! En jouw “kattenverhaal”….ik ben je namens hen van harte dankbaar. Wij doen precies hetzelfde :). Veel succes verder, we hangen aan je lippen
Met toenemend plezier lees ik je blog; schrijf nog maar een stuk.
HGR
Heel veel succes gewenst Anne. Het gaat vast goed komen, je pakt het zo grondig aan.
Zie de werf voor me, ik had wel gedacht dat ook daar meer winter bewoners zouden zijn.
Elke dagweercijfer een stukje vooruitgang.
Gaan je vast tegenkomen in 2023.
Groet Marijke
Verrast te lezen over een oude liefde het zeilschip Wibo wat een nieuw avontuur aangaat in Griekenland.
Zelf ben ik gestart met een oude Wibo 745 en een paar jaar later met een nieuwe casco Wibo 8.20 die verder moest worden afgebouwd vandaar mijn interesse.
Je schrijft leuk en we herkennen wat Wibo trekjes, blijven je volgen succes in het nieuwe jaar.
Oh wat weer een prachtig geschreven flessenpost. Ik ken dat van de grijze gedachten. Vandaar Florida 😊☀️
Sterkte met je renovatie. Knap hoor. Chapeau! Happy New Year en veel succes.
Super goede informele stijl
Een hele goede jaarwisseling en een goed zeiljaar voor 2023 gewenst!
Evengoed even met een bikhamer dus met een punt op die roestige huid slaan. De huid van een Wibo 930 is maar 3.2 mm dik. Ook de onderkant van de boot is 3.2 mm dik Ook waar de verf rommelig is even kijken. Met een vlijmscherpe schraper kun je ook veel..Ik heb een Wibo 930 gehad Van der Stadt ontwerp. Zeilt goed. Licht op z,n roer Men zei mij altijd dat de Wibo 930 ondertuigd is. Ook niet het ergste…..Groet Jan
Je bent een duizendpoot. Ik heb grote bewondering voor wat je allemaal kan en doet.
ik wens je een gezond en gelukkig 2023 en natuurlijk veel plezier met en van je boot.
(wat heeft jouw boot een prachtige naam.)
Mooi geschreven weer Anne,
Je bent een bikkel!
Hoi Anne, heel leuk om weer de lessenpost te lezen. Wij vinden het echt fijn om te lezen hoe het je vergaat!
Nou wisten wij al dat jij altijd alles wil proberen, maar wat ben jij een doorzetter, zeg
Wij zien nu al uit naar de volgende flessenpost
Maykeen Hans (Zwartemeer)